Team 1 sloot af met een keurige 1-7 overwinning bij Victoria, met daarin o.a. een mooie zege in de dubbel voor Ties van der Lecq aan de zijde van Jordy Hilbink. Het team eindigde daardoor op de tweede plaats in de degradatiepoule, oftewel de zesde plek overall in de Carlton Eredivisie. Aan het gesteggel dat aan de planning van deze wedstrijd vooraf ging en aan de uitslagen en opgestelde spelers in een aantal wedstrijden in de eredivisie kun je afleiden dat de professionalisering in de hoogste klasse nog erg ver weg is. Teveel teams schrapen zich zonder ambitie en met veel rekenwerk en tactische opstellingen door het jaar heen. Het is soms schrijnend om te zien waar -en in welke setting- de ambitieuzere spelers die badminton als hoofdmoot in hun leven hebben tegen moeten spelen in de Nederlandse competitie. Een vlucht naar het buitenland is dan niet eens zo onbegrijpelijk. Wat ons betreft maakt de bond keiharde keuzes en verkleint de Eredivisie drastisch, dan hebben we het potentiële publiek weer wat te bieden. De do-or-die-wedstrijden tegen Velo waren spectaculair en goed bezocht, daar zie je een niveau waar je als sportliefhebber voor naar een wedstrijd wilt gaan. Gedoe met invallers uit lagere divisies die opofferingspartijen spelen om onderaan de streep van een wedstrijd tot twee punten te kunnen komen in plaats van één zouden geen plaats moeten hebben op het hoogste niveau.

Tot zover de politiek, we hebben afgelopen jaar een aantal keren kunnen genieten van ons eerste team. Jordy Hilbink krijgt het publiek achter zich met zijn tomeloze energie en inzet, wie er ook naast of tegenover hem staat. Een echte winnaar en daar houden we van. Ook Birger Abts knokt voor elke bal en compenseert zijn gebrek aan echte power uitstekend met zijn loopvermogen en inzet. Bovendien een ontzettend aardige gozer en zijn Vlaamse accent maakt hem allemaal nog sympathieker voor ons ‘Ollanders. Jerry heeft ons ook weer getrakteerd op een paar prachtige partijen, meest opvallend natuurlijk zijn twee knappe zeges in de play-offs tegen Velo. Wellicht op papier de underdog, maar twee keer glorieus gewonnen.

Bij de dames was Akvile niet altijd op de gewenste momenten aanwezig door beslommeringen rondom haar Olympisch traject, maar als ze er is levert ze ook altijd. Al haar 13 singles gewonnen, en 10 van haar 13 dubbels. Het blijft een topper. Dorien Lups scoort over alle onderdelen precies 50% dit jaar, maar heeft ook een aantal keren laten zien op vechtlust partijen te kunnen binnen halen. Dat is iets wat het publiek altijd graag ziet; 100% inzet, dan komen de resultaten vanzelf. Betty Timmerman ten slotte, heeft bewezen dat zij nog prima mee kan op eredivisieniveau, ondanks dat gezin en carrière ook veel aandacht en energie vergen. Met name in de vrouwendubbel is zij nog een factor van belang voor Duinwijck 1 en kan ze iedereen in de hoogste klasse aan.

Afgelopen jaar was ook voor een aantal Duinwijck jeugdspelers een kans om vlieguren te maken in de eredivisie. Fabienne van Affelen-Van Saemsfoort (18), Corine Breukers (16) en Ties van der Lecq (15) presteerden heel behoorlijk en zorgen ervoor dat we in de nabije toekomst hoopvol gestemd zijn over de continuïteit in onze hoogste teams. Er zijn natuurlijk geen garanties, maar het talent en de inzet zijn er zeker. We doen er natuurlijk alles aan om deze kansen te blijven bieden aan jonge spelers binnen de vereniging, en ook onze Talentgroup-trainers verdienen een groot compliment voor het werk dat zij verrichten met onze talentvolle jeugd.

De coachingstaf zag -naast de ervaring van Rob Ridder en Herman Leidelmeijer – een herintredend gezicht: Stan Put. Dit driemanschap heeft ook prima gefunctioneerd. Met Stan hopen we ook gestalte te kunnen gaan geven aan een begin van opvolging voor onze -met alle respect gesproken- oudere garde. Mike Proost heeft zich als manager van team 1 dit jaar weer waar kunnen maken. Zeker ook een belangrijke factor in het team, en tijdens wedstrijden altijd een aanjager voor de sfeer. Fysiotherapeut Martin Ter Plegt heeft zoals altijd ook weer een enorme bijdrage geleverd aan fitheid, herstel en behandelingen van ons vlaggenschip. We zijn één van de zeer weinige teams die ook bij uitwedstrijden onze fysio mee hebben, en we zijn Martin erg dankbaar voor zijn trouwe en waardevolle inzet. En als je even niet oplet zegt hij ook nog vaak zinnige dingen over het spelletje.

Dat was dan het jaar voor team 1. De zesde plaats klinkt niet indrukwekkend, maar de kwartfinale was een dubbeltje op zijn kant, en met de halve finale daarna tegen Slotermeer zat Duinwijck niet ver van een finaleplaats af. Aan TC en bestuur de schone taak om voor volgend jaar weer een team samen te stellen dat mee kan doen om de eerste plaats. Die ambitie hoort bij een club als Duinwijck en die moeten we ook gewoon uit durven spreken. De beslissingen die genomen worden om dat doel te bereiken kunnen wel eens hard zijn, maar altijd vanuit de drang om beter te worden als team en als club. De vijfentwintigste landstitel komt met het jaar dichterbij!